Emaliernictwo należy do najstarszych technik rzemiosła artystycznego. Przez długie lata było zazdrośnie strzeżone przez mistrzów tego kunsztu. Emalia i wyroby emaliowane znane były już w starożytnych Chinach, Egipcie, Persji i Bizancjum.
Badania archeologiczne wykryją, że przynajmniej od pięciu tysięcy lat znane było formowanie naczyń z gliny, a między III a VI wiekiem naszej ery wyrabiano naczynia i biżuterię pokryte emalią. Rosnące zapotrzebowanie na wyroby ze złota, srebra, a później miedzi stało się przyczyną rozwoju i doskonalenia technik emalierskich.

Najświetniejszy okres emaliernictwa przypada od XI do XIV wieku.
W następnych wiekach rozwój był jednak stosunkowo wolny, emaliernictwo ciągle było rękodziełem. Pierwsze zastosowanie emalii do powlekania żelaza uważa się za jedno z większych osiągnięć postępu technicznego ludzkości. Pokrywanie emalią wyrobów żelaznych, najpierw odlewów żeliwnych, potem również wyrobów z blach stalowych, datuje się od końca XVIII wieku, a druga połowa XIX wieku to okres powstawania licznych emalierni w Europie.

Próby zastosowania emalii do emaliowania blach stalowych na skalę przemysłową przeprowadzono około 1840 roku, a pierwsze zastosowanie emalii do blach stalowych na szeroką skalę miało miejsce w Austrii i Niemczech około roku 1850.
Na Ziemiach Polskich przemysł emalierskich rozwijał się pomyślnie w Kongresówce, znajdując szeroki zbyt swoich towarów w Rosji. Powstały fabryki w Warszawie, Rybniku, Częstochowie, Radomiu, Olkuszu, Grudziądzu, Skarżysku-Kamiennej.